No er det akkurat ein månad sidan eg var inne og skreiv her på bloggen min. Og me har alt komen ein månad inn i det nye året 2023. Akkurat no er eg i min vesle leilighet i utkanten av byen. Det er hit eg "flyktar" når bylivet vert for intenst. Eg kom hit i går og har tenkt å vera her nokre dagar, og pusta ut før eg reiser attende til byen.
Veret er som før: Vått og vindfullt. Det er som om vinteren har gløymt at det er vinter. Eg lengtar stadig etter ein skikkeleg vinter med kulde og snø, men det er sjeldant å oppleva no. I går kom det litt snø og la seg så fint, og det var så flott å gå ute med Tinka. Biletet er frå dagens morgontur. Perfekt. Men det er fleire timar sidan, og no er alt regnet i gong med å viska ut eitkvart spor av vinter. Ja sanneleg, vinteren er ein sjeldan gjest, og har ein tendens til å forsvinna like fort som han kjem.
Får eg prøva skia i år? Det er vel tvilsomt. Då må eg i tilfelle langt av garde. Men eg lever i håpet...
Eg sit her og lurer på kva anna det nye året 2023 kjem til å innehalda, anna enn høge straumprisar, høge matvareprisar og høge bensinprisar. I morgon skal visst matvareprisane auka endå meir. Ikkje akkkurat noko å gle seg til. Men O. og eg skal greia oss. Det er mange som har det mykje verre enn oss, med høge bustadlån og meir i den retning. Stakkars folk...
Må berre gjera det beste ut av livet slik det er. Tinka og eg går våre faste turar, og prøver å koma oss ut i naturen når veret ikkje er altfor gale. Det er berre så altfor sjeldan. Kanskje eg skal senda eit brev til Meteorologisk Institutt og be dei senda noko fint ver til vestlandet? Det kunne me trengja.
