Det har forlengst vorte haust. Sommaren ligg bak oss, men minnene er med vidare. Her er eit bilete frå den tredje turen Tinka og og fekk saman med K. denne sommaren. På veg oppover i terrenget ein stad på verdas finaste øy, med ein forventningsfull hund i teten. Ja, Tinka går alltid føre. Dette likar ho. Min kjære firbeinte turkamerat ville vel helst sprunge laus, men det går nok ikkje. Ho har dessverre ein tendens til å jaga det meste som ho møter på, enten det er dyr eller fuglar. Og det går ikkje, for dette er heimen til villdyra og fuglane. Her må me trø varsomt.
Når me går i fjellet byter eg til flexi- hundebandet, og då har ho likevel ein viss fridom.
Det har vorte lite fjellturar i haust - så langt. For det har regna så mykje. Det same med sommaren. Så terrenget har vore noko blautt, ja.
På denne turen som biletet er frå, var det mange våte og glatte parti, som ein måtte sjå seg godt føre. Likevel var eg uheldig: På eit tidspunkt forsvant føtene under meg på det glatte føret, og eg fann meg sjølv att liggjande på alle fire i gjørma. Buksa såg ikkje ut, så den måtte eg berre ta av meg og reingjera etter beste evne i ei lita tjørn, for så å hengja hennne til tørk over ryggssekken med håp om at ho tørka på vegen vidare. Kva så? Gå vidare i berre trusa? Det freista lite, for me var ikkje dei einaste som var på tur i fjellet. Då kom det for ein dag at K. hadde vore så framsynt at ho hadde teke med seg ei ekstra bukse i ryggsekken. Det vart redninga. Med den lånte buksa vart eg straks meir anstendig. Då me kom opp på toppen, la eg den våte buksa til tørk i sola, og då me skulle gå ned att, var buksa tørr.
Uansett vart dette ein flott tur, som så mange andre turar me har hatt saman gjennom åra. Ingen ting er som å koma seg til fjells. Eg er veldig takksam for at eg enno har helse til dette. Håpar å behalda helsa enno ein del år fram i tid. Slikt "villmannsliv" gjev krefter.
