Avkobling er gode greier når ein treng det. Men måten ein gjer det på kan vera så forskjelleg. Fordi me er forskjellege. Medan nokon likar å liggja på ei strand og steikja seg, er det andre som finn avkobling ved å berre gjera noko heilt anna enn det ein gjer til dagleg.
Sjølv finn eg ro og harmoni ved å gå i fjellet. Det er medisin for sjel, kropp og psyke. Tinka og eg går stadig turar i fjellet. Den siste turen var i går. Då var me oppe på ein av byens sju fjell. Der var det mykje av både folk og dyr. Der får byhundane utfolda seg.
Dessverre vart det ikkje fjellvandring frå hytte til hytte denne sommaren. Og det har eg sakna. På grunn av koronakrisa valde O. og eg å gjera det slik i år. Best å ikkje blanda seg med for mykje folk slik stoda er. Får berre håpa det vert annleis neste år.
Eg er svært takksam for at eg fortsatt har helse til fjellturar. Veit at det ikkje er alle på min alder som har det. Føtene mine er i fin form. Verre er det med armane. I fjor haust tok eg dessverre nokre altfor tunge tak med vedbering på øynæ. Tunge store sekkar med ved skulle berast frå ein stad til ein annan. Det vart det konsekvensar av: Slitasjesmerter i skuldrer og armar, og dessutan to prolapsar i ryggen. Skuldersmertene er no heldigvis vekke, og ryggen er på god veg til å verta bra. Men armane verkjer enno. Må halda meg vekke frå strikking, brodering og det tyngste husarbeidet. Så kva skal ein finna på då?
Å sitja med hendene i fanget er ikkje noko for meg. Det er til å verta sprø av. Fjellturar er gode greier, men ein kan ikkje gå i fjellet 365 dagar i året. Løysinga har vorte lesing. Og tilgangen på lesesstoff er enkel nok når byens hovudbibliotek ligg i gangavstand. Dermed har eg kasta meg over biblioteket som ein druknande, og lånt bøker i store mengder. Forresten undrar det meg kor mykje godt lesestoff ein kan finna der, om alt mogeleg mellom himmel og jord.
Og alt er gratis. For ei gullgruve!
Her ein dag hadde eg lånt ei stor tjukk bok på 520 sider. Tenkte at då har eg lesestoff lenge. Gode greier for meg, men ikkje for Tinka, viste det seg.
Om nettene har Tinka senga si attmed vår seng, på mi side. Der likar ho å liggja å få kos før eg sovnar. Men i dag tidleg låg ho ikkje i senga, men attmed. Eg stussa, men såg straks kvifor. For i hundesenga der hunden skulle lagt, låg den store boka saman med ein haug med aviser. Då hadde det i løpet av natta gått ein ras frå mitt overfyllte nattbord.
Stakkars Tinka! Då har ho sikkert fått den tunge boka i hovudet. Om det var det som hadde skjedd, veit eg ikkje heilt sikkert sidan eg låg og sov på det tidspunktet. Og Tinka har ikkje røpt noko. Men det seier meg noko om at eg kanskje burde rydda på nattbordet slik at min firbeinte venn kan sova trygt.
