Den vesle hytta har eit indre mål på berre 10,4 m2, og har ein standard som ligg langt under det som er vanleg i 2019. Ho har dessutan vore veglaus heilt fram til i år. Det er ikkje innlagt vatn, og heller ikkje straum. Me har hatt eit slikt do som ein må tømma, men det har me ikkje brukt dei siste åra. Det var så bale å tømma det. Det vart mykje enklare å berre gå bakom skytja når behovet melde seg, eller grava eit hol i jorda ein stad borte i skogen. Men standarden har ikkje plaga verken meg, O. eller hundane mine. Tvert i mot. Det har vore ein del av sjarmen. Og det går så greitt når ein ikkje har naboar.
Men alt har si tid. Hytta er ikkje mi, og eg har heile tida visst at ein dag var det slutt. Det har lenge vore store planar om hytter her i skogen. Mange hytter. Idyllen kjem nok til å forsvinna. Grunneigarane skal tena pengar. Og det vesle hytta må vekk. Altså rivast. Han som i si tid bygde hytta, gjorde ein god og nøyaktig jobb. Men det er ingen i 2019 utan O. og eg som ser verdien i det den mannen gjorde. Dessverre er det slik.
Ryktene om forandring har gått lenge, men eg hadde håpa å få ha hytta til neste år. Slik gjekk det ikkje. For nokre veker sidan kom beskjeden om at no var salet av tomten der hytta står, nært foreståande Ei kontrakt skulle skrivast den veka og etter det kunne kva som helst skje. Beskjeden var tydeleg nok. Det var berre å gå i gang med det uunngåelege. Brått, fort og brutalt.
No er hytta tømt for alle våre personlege ting. Berre skalet står att. Det vart ein tårevåt avskjed sist torsdag. Nesten ufatteleg at det ikkje vert fleire hytteturar. Dei mest nærliggjande orda er sorg og tap. Den vesle, enkle hytta hadde, og har, ein stor plass i hjarta mitt. Men her heime har eg to velfyllte hyttebøker med mykje god hyttedagboklitteratur gjennom 20 år. Dessutan har eg hundrevis av bilete frå denne vakre staden. Eg er svært takksam fordi eg fekk bruka denne hytta alle desse åra. Og sit att med uendeleg mange gode minne som eg skal ta godt vare på i komande år.
