Våte vandringsdagar på Hardangervidda vest.

Me fekk ein uvanleg fin sommar i år. Månad etter månad med solskin og varme, og utan regn. Det var ei tid eg ser attende på med glede. Det ein har lite av veit ein å setja pris på. Det var berre å nyta det i fulle drag, for brått kunne det vera over. Så det vart turar i fjellet og bading i sjøen. Meir enn elles. Veldig godt.

  - Men varmebølgja varde ved og ville ingen ende ta. Heilt uvanleg. Det var nesten som om ein tok til å sakna regnet. Naturen vart knusktørr og brannfarleg, og bøndene fekk problem med gardsdrifta då væta ovanfrå uteblei. Det virka etter kvart som om ver og klima var heilt ute av lage.

  - Årets fjellvandring frå hytte til hytta var under planleggjing. Men K. og eg kom oss ikkje av garde i juli slik me plar. Eg hadde ein annan tur å ta, og K. hadde ein 60-årsdag å feira. Så fjellvandringa vart utsett til august. Greitt nok. Det var berre det at då var godveret over og regnet attende med full styrke. Godt var det, får ein vel sei, for då trong me verkeleg vatn. Dessutan hadde det vore uvanleg fullt på DNT-hyttene under varmebølgja.

Uansett for me av garde til Hardangervidda eit stykke ut i august. Vermeldingane var ikkje av dei beste, men det fekk så vera.
Hardangervidda vest var ukjend og uopplevd for meg. Men terrenget var villt og variert og godt var det å endeleg få kjenna fjellufta ned i lungene og nyta det frie livet.

 Den første overnattingsstaden, ei privat betjent hytte, møtte oss med gjestfridom og god mat. Neste dag la me i veg mot ei DNT-hytte langt inne i fjellheimen. Det vart ein lang dagsetappe, men dess betre å koma fram. Regnet hadde auka på i løpet av dagen.
Og slik skulle det fortsetja. Dagen etter vart temmeleg blaut. Og etter to netter der, vart det bestemt å gå attende til den første hytta.

Etter fleire dagar med nesten konstant regn, hadde bekker, elver og naturen elles vorte temmeleg vassrik. Det vart verre å koma seg over dei strie elvane. Den første elva vassa me over utan sko, men seinare tok me ikkje bryet med å ta av oss skorne. Me var så våte likevel. Så me levde eit friskt liv, får me sei. Eg koste meg, og det håpar eg K. gjorde og.  Tinka synest det var heilt topp. For den tre år gamle hunden var dette eit liv som ho kunne tenkt seg meir av.

Årets fjellvandring var ei realistisk hending. Det er no ein gong slik her vest at det er ruskeveret det er mest av. Og skulle ein få litt godver så er det ein bonus.

Tinka og eg sender ein takk nordover til K. for godt samvær og fine, våte vandringsdagar på årets fjellvandring på Hardangervidda vest.