Som hund og katt

Til alle tider har hundar og kattar vore i konflikt med kvarandre. Hundar jagar kattar og kattane kjem seg unna. Slik har det alltid vore og slik kjem det vel alltid til å vera.
Tinka er ikkje noko unnatak. Ho leitar opp kvart einaste kattabeist i nærmiljøet og gjer sitt beste for gjera ende på stakkaren. Som her på bildet. Katten har søkt tilflukt oppå ein bil medan Tinka sender han nokre saftige hundegloser med volumet på full styrke ! Det hjelper berre sånn passeleg. Som kattar flest sit han der med is i magen og eit dødeleg blikk. Han veit han er trygg for hunden går i band og sjølv kan han berre sitja der utan å verta nådd. Skulle ein hund gå laus, er det berre å springa å koma seg oppi eit tre. Han har forlengst skjønt at hundar klatrar ikkje i tre. Og det trur eg me skal vera glade for, elles hadde det vorte mangt eit basketak oppi trea.

  - Likevel kan det verta nærkampar på bakkenivå og. Som den gongen ho rykkte til så kraftigt då ho såg ein katt at bandet slitna. Ho for av garde mot katten og fekk kjenna kva nærkontakt med kattar kan vera. Katten verja seg ved å senda henne sine kvasse klør, som traff henne på snuten så blodet rann. Det var ein blodig hund eg kom heim med den dagen.
  Eg håpa på at ho hadde lært av episoden. Men nei. Neste gong me møtte ein katt var det same sjauen. Og slik har det vore sidan. Så dette med "hund og katt"-fiendskap ligg vel i genane. Eg har ikkje funne anna forklaring.
I alle fall har eg så langt ikkje greidd å læra henne å elska sine fiendar. Der har me tydelegvis ein lang veg å gå.

Plommesyltetøy 2017

  - Dette er årets plommefangst, etter syltinga. Råvarene kjem frå eit gammalt plommetre på heimlege trakter på ei viss øy. Det er ikkje kvart år det vert så mykje plommer som i år, men no har me sikkert syltetøy på skiva i fleire år framover.  I fjor vart det ingenting. Treet var riktignok full av plommer kort tid før plukking, men då plukkedagen kom, hadde dei forsvunne på mystisk vis. 

Det stakkars vanstelte plommetreet står utsett til i ei brekke attmed ein veg, og kunne trengja litt pleie og omsorg, inkludert næring og beskjering. Så det får me ha i tankane som takk for årets gode avkastning. 

Plukkinga var ikkje utan problem. Dei aller fleste plommene kunne ikkje nåast frå bakkenivå. Og med stige er det vanskeleg i bratt terreng. Så det vart litt klatring, og med riva til hjelp nådde eg dei fleste. Resten fekk berre hengja, - til plommetjuvar med ekstra lange armar eller til fuglane. 

No har me teke syltetøyet i bruk. Og det smakar som heimalaga syltetøy skal smaka, til glede for både oss og andre. For me reknar med å dela litt, - gje vekk som enkle velsmakande gåver  til dei som stikk innom no utover hausten og vinteren.

 Ein smak av sommaren som var.