Det var i går overgangen skjedde: Då gjekk eg over grensa frå å vera 53-åring til å verta 54-åring. Fint og forsiktig gjekk det. Merka ingen drastisk forandring frå den eine dagen til den andre. (Ikkje av det negative slaget heller, sidan det skjedde på fredag den trettande.) Åra glir over i kvarandre slik dei alltid har gjort. Men eg registrerer at eg nærmar med hundreårsdagen! Det har eg vel eigentleg allltid gjort. Men avstanden er kortare enn nokon gong.- Planar har eg no som alltid. Ein av langtidsplanane er at når L. og eg når hundreårsdagane våre (det skjer omtrent samstundes) går førarkorta våre ut på dato, så då har me ein jobb med å fornya dei. Men det får me heller ta når tida nærmar seg...
Førebels har eg 54-årsdagen i friskt minne. Han vart feira med eit godt måltid på kinesisk restaurant i lag med min kjære O. Etterfølgd av ein innhaldsrik kveld heima hjå han. Hm...
- Ei av dagens høgdepunkter var dei tre rosene eg fekk av min kjære. Tre nydelege roser. Men etter ein litt ublid kjøretur mista den eine rosa "hovudet" sitt. Så buketten vart redusert til tre stilkar og to rosehovud. Litt dumt, men i staden for å sørgja over den rosa som forsvant, vil eg heller gleda meg over dei to rosene som eg fortsatt har. Håpar og ønskjer å ta med meg den same haldninga vidare i livet med det som møter meg i framtida. Det er i alle fall noko å strekkja seg etter.
